هر شبی وقت سحر در کوی جانان می روم                          

چون ز خود نا محرمم از خویش پنهان می روم

چون حجابی مشکل آمد عقل و جان در کوی او

لاجرم در کوی او بی عقل و بی جان می روم

هر سحر عنبر فشاند زلف عنبر ریز او

من بدان آموختم وقت سحر ز آن می روم

تا بدیدم زلف چون چوگان او بر روی ماه

در خم چوگان او چون گوی گردان می روم

ماهرویا!در من مسکین نگر کز عشق تو

با دلی پرخون به زیر خاک حیران می روم

ذره ذره ز آن شدم تا پیش خورشید رخت

همچو ذره بی سر و بی پای گردان می روم

چون بیابانی نهد هر ساعتی در پیش من

ز آن چنین شوریده دل سر در بیابان می روم

تا کی ای عطار از ننگ وجود تو مرا

این زمان از ننگ تو با خاک یکسان می روم